Hoe Stefan (34) en Charlin (30) hun kindjes verloren
Charlin (30) en Stefan (34) waren ontzettend blij toen ze hun eerste kindje verwachtten. Groot was het verdriet toen Kai vlak na zijn geboorte overleed. Dat verdriet werd nog groter toen de geschiedenis zich zeven maanden later herhaalde en ook hun zoon Dani vlak na de bevalling overleed.
“Het klamme zweet vloog me aan; bloed in de wc, dat is niet goed. Eerder die dag had ik al kramp in m’n buik gevoeld, maar het bloedverlies zorgde ervoor dat ik niet veel later ‘op m’n kop’ in een ziekenhuisbed lag. Ik was negentien weken en drie dagen zwanger en bleek al weeën en ontsluiting te hebben. Al snel na de paniek kwam ik in de ontkenningsfase: dit trekt wel weer weg, dacht ik. Helemaal toen de weeën 24 uur uitbleven.
Maar toen ik de tweede nacht in het ziekenhuis rond een uur of twee weer een wee voelde, wist ik dat het niet goed zou aflopen. Met regelmaat volgden ze elkaar op. Waar waren we in beland? De zwangerschap leek zo goed te gaan. Ik had de dag voor dit alles begon zelfs nog een sneeuwpop staan maken.
In het halfdonker keek ik naar Stefan, die in het ziekenhuisbed naast mij lag te slapen. Ik wilde hem niet wakker maken, dus heb ik me al starend naar het plafond en pijn verbijtend, voorbereid op het onvermijdelijke. Voor zover dat kan.
Overspoeld door geluk
De weeën werden heftiger en kwamen steeds sneller achter elkaar. We wisten dat er geen weg meer terug was. Ons kindje zou veel te vroeg geboren worden. Gelukkig werden we heel goed begeleid in het ziekenhuis en kwam er een fotograaf om de geboorte vast te leggen.
“Hij heeft nog twintig minuten geleefd en in die tijd deden we alles wat je na een geboorte doet”
En toen was Kai daar. We werden overspoeld door geluk, hij was perfect! Van tevoren wist ik niet of ik hem wilde vasthouden, maar toen ik dat kleine mannetje van 24 centimeter zag, wilde ik niets liever dan hem op m’n borst leggen. Wat waren we megatrots.
Hij heeft nog twintig minuten geleefd en in die tijd deden we alles wat je na een geboorte doet; Stefan knipte de navelstreng door en we hebben vingertjes en teentjes geteld. Maar naast deze blijdschap was er het intense verdriet. Hij zou zijn vroege geboorte niet overleven.
Van kinderkamer naar uitvaart
Toen Kai was overleden moesten we ineens van alles gaan regelen: wat wilden we… hem mee naar huis nemen? Collectief begraven? Een crematie? Wel of niet aangeven? Zo ben je bezig met het inrichten van een kinderkamer, zo regel je een uitvaart. Het was onwerkelijk. En ik bleef hopen dat ik wakker zou worden en gewoon nog zwanger zou zijn. Maar we kwamen écht thuis met een stil kindje. Het was geen nare droom.
“Op de ballon stond zijn naam en een boodschap van iedereen die erbij was”
We stuurden geboortekaartjes rond met de tekst dat Kai weer te snel bij ons was weggegaan. Naasten die dat wilden kwamen naar hem kijken. Tijdens de uitvaart hebben we met z’n tweetjes het laatste moment met Kai beleeft. Toen we daarna buiten kwamen, stond onze familie op ons te wachten en lieten we gezamenlijk een ballon op. Op de ballon stond zijn naam en een boodschap van iedereen die erbij was. Dat we hier nog geen zeven maanden later weer zouden staan, hielden we toen nog niet voor mogelijk.
Vreugde en verdriet
Wat de oorzaak van de vroeggeboorte was geweest wisten de artsen niet. Dus toen ik kort daarna weer een positieve zwangerschapstest in m’n handen had, waren we ontzettend blij. Maar het was ook raar; eigenlijk had Kai nog in m’n buik moeten zitten. Deze zwangerschap was natuurlijk minder ongecompliceerd, maar ik werd goed in de gaten gehouden met meer controles en echo’s. Niets wees erop dat het weer niet goed zou gaan.
Tot ik een kort, scherp pijnscheutje voelde: wéér met negentien weken en drie dagen. Niet veel later had ik in het toilet een deel van de vruchtzak in m’n hand en ben ik als de brandweer naar het ziekenhuis gereden. “Je hebt verzakte vliezen,” zei de arts. En zo spatte ook die droom uiteen.
Op de echo zagen we onze zoon schoppen en bewegen. We konden hem toch niet ook verliezen? Maar na een aantal ingrepen is ook Dani veel te vroeg geboren. Hij heeft nog zo’n vijf kwartier geleefd en reageerde zo lief op onze aanrakingen. Dat ook hij overleed, was alsof we in deel twee van een horrorfilm zaten. We beleefden alles opnieuw. Het enige voordeel was dat we nu precies wisten wat we moesten doen. En we hebben alles, inclusief de uitvaart, hetzelfde aangepakt.
“Wij voelen dat onze jongens in elk geval samen zijn, en samen spelen en voetballen daarboven”
Inmiddels zijn we ruim een halfjaar verder en weten we dat het aan m’n baarmoedermond ligt. Er zal preventief een bandje worden geplaatst waardoor een volgende zwangerschap goed zou moeten gaan. We vinden het doodeng om weer aan een zwangerschap te beginnen, maar de wens is alleen maar groter geworden. We willen ook niet dat dit onze enige herinneringen aan een geboorte zijn.
We hebben hoop voor de toekomst. En ondanks alles heeft dit ons als stel, en ouders van twee heel knappe ventjes, sterker gemaakt. Wij voelen dat onze jongens in elk geval samen zijn, en samen spelen en voetballen daarboven.”
Tekst: Mirjam Rosema-Verhulst Beeld: Mirjam/Aya Memoriam Foundation